Je bent menselijk en voelt je derhalve regelmatig te kort schieten. En vanuit dat te kort schieten komt het verlangen naar perfectie aan de ene kant en aan de andere kant het besef, misschien, dat te kort schieten, imperfect zijn, bij leven hoort. De imperfectie is een onderdeel van leven,

Ervaringen lijken heel belangrijk en dat zijn ze wel en niet… Vanuit ervaringen kun je tot inzichten komen, maar als je in de ervaring blijft hangen als zou dat de ‘waarheid’ zijn, dan zit je ernaast. Wat je hebt ervaren, het woord zegt het al, is iets dat komt en

En waar is dat? Dat is in mij En dat is zo mooi. Dat is namelijk noch een begin-, noch een eindpunt. En toch vertrek ik daar vanuit en daar kom ik ook weer in terug. En… het één sluit het ander niet uit. Het is namelijk de innerlijke grond,

Ik hou van onmiddellijkheid, van rechtstreeks dus. Voor veel mensen is dat iets waar ze het liefst het woordje ‘te’ voorzetten. Too much. Maar het is juist een snelle weg. Er zijn drie mogelijkheden, namelijk: Blijven waar je bent en het verdriet of de pijn steeds wegstoppen, doen alsof het

Hahaha, alsof je dat zomaar overboord kan gooien. Nee, dat kan niet en dat hoeft ookt niet. Wat een opluchting hè? Het ego heeft die naam gekregen alsof het iets is dat helemaal los staat van jou. Maar het is gewoon een onderdeel van je, het is een verzamelnaam voor

Of wie? En in jou, zou ik eraan toe kunnen voegen. Zodra gedachtes in bewustzijn komen is dat een signaal om te beseffen dat zij er altijd zijn èn dat zij mij niet over hoeven te nemen. Niet kùnnen overnemen tenzij ik in één ervan overmatige interesse toont. Als mijn

Blaadjes dwarrelen naar beneden, gedragen door de wind. Een hemels kind geeft antwoord op een nooit gestelde vraag. Waarom valt alles van boven naar beneden. En niet andersom? Misschien zijn gedachten daar een voorbeeld van. Zij komen van geen kant en vallen gemakkelijk van beneden naar boven. Nergens op maar

Als ik een vraag heb, of ik ben met andere mensen die vragen hebben, dan heb ik nooit een antwoord. Maar als ik me afstem op de hemel in mij, dan komt er direct een antwoord. Daardoor lijk ik een soort vraagbaak. Maar dat is niet zo, het is wel

In het verleden heb ik wel vluchtpogingen ondernomen om uit het dagelijkse te stappen. Vroeger toen ik nog op school zat deed ik dat door van tijd tot tijd te spijbelen, later toen ik een baan had door me af en toe ziek te melden en ervan te genieten dat

Mijn staat van zijn is neutraal. Ik hoef dus nooit partij te kiezen, sterker nog ik kan dat niet. Want welke kant ik ook zou kiezen, het is altijd een keuze tegen mij. En wie kiest nou tegen zichzelf? Het lijkt misschien sterk om wel een keuze te maken, want