Of wie? En in jou, zou ik eraan toe kunnen voegen. Zodra gedachtes in bewustzijn komen is dat een signaal om te beseffen dat zij er altijd zijn èn dat zij mij niet over hoeven te nemen. Niet kùnnen overnemen tenzij ik in één ervan overmatige interesse toont. Als mijn

Blaadjes dwarrelen naar beneden, gedragen door de wind. Een hemels kind geeft antwoord op een nooit gestelde vraag. Waarom valt alles van boven naar beneden. En niet andersom? Misschien zijn gedachten daar een voorbeeld van. Zij komen van geen kant en vallen gemakkelijk van beneden naar boven. Nergens op maar

Als ik een vraag heb, of ik ben met andere mensen die vragen hebben, dan heb ik nooit een antwoord. Maar als ik me afstem op de hemel in mij, dan komt er direct een antwoord. Daardoor lijk ik een soort vraagbaak. Maar dat is niet zo, het is wel

In het verleden heb ik wel vluchtpogingen ondernomen om uit het dagelijkse te stappen. Vroeger toen ik nog op school zat deed ik dat door van tijd tot tijd te spijbelen, later toen ik een baan had door me af en toe ziek te melden en ervan te genieten dat

Mijn staat van zijn is neutraal. Ik hoef dus nooit partij te kiezen, sterker nog ik kan dat niet. Want welke kant ik ook zou kiezen, het is altijd een keuze tegen mij. En wie kiest nou tegen zichzelf? Het lijkt misschien sterk om wel een keuze te maken, want

Mijn dag start onder een grijze lucht. Een grijze lucht die als een sluier over de blauwe koepel ligt. Of eigenlijk moet ik zeggen onder de blauwe koepel ligt. Maar goed, de uitwerking is dezelfde, namelijk het blauw is niet zichtbaar. Nu kan ik mijn stemming daardoor laten beïnvloeden, maar

Want dit wat er is, IS wat er is. Het is niet meer dan dat, maar het is ook zeker niet minder dan dat. En alles wat we er van maken is niet erg, maar omdat we geneigd zijn dat te geloven brengt het ons altijd in de moeilijkheden. Dus

In deze tijd komt het meer en meer op jou en op mij aan. Er is niets en niemand (meer) die ik volg of kan volgen, behalve mezelf. Ook ik ben opgevoed met het idee dat er altijd mensen zijn die het beter weten dan ik, mensen die ergens voor

De grootste angst ligt bij niet(s) weten. Waarom? Omdat weten in deze wereld samenvalt met het recht van bestaan… Niet weten geeft een gevoel van niet bestaan. Een gevoel van niet goed genoeg zijn. Van angst dus… Maar zoals altijd geeft juist de eerste stap in het onbekende, in niets

Ik merk dat ik minder en minder geïnteresseerd ben in meningen en overtuigingen. Ik hecht daar steeds minder geloof aan. Op de eerste plaats in die van mezelf. Ik kan er nog steeds kennis van nemen, maar veel waarde heeft het voor mij niet meer. Dat maakt het leven aangenaam