Daar is niet mee bedoeld dat onverschilligheid of ongevoeligheid de boventoon voeren, maar juist intimiteit, de afwezigheid van afgescheidenheid. Niets bestaat op zichzelf, onafhankelijk van al het andere. Als pasgeboren baby loopt alles naadloos in elkaar over in één onverdeeld moment.
Pas later als volwassene leren we alles afgescheiden te zien en verdwijnt, schijnbaar, die eerdergenoemde intimiteit met alles. Maar die blijft wel bestaan, we kijken er slechts overheen.
Het leven niet persoonlijk nemen verwijst juist naar de vloeibaarheid en de heelheid die Hier/Nu is. Het betekent niet dat er geen verdriet is, of dat er geen grenzen zijn op een psychologische of sociale manier. Of dat je al je neurotische tics en eigenaardigheden verliest.
Je hoeft het alleen niet allemaal persoonlijk te nemen, eigenlijk voel je het leven op een veel diepere laag. Al je gevoelens en ervaringen zijn onderdeel van een naadloos geheel met de gebeurtenissen in de natuur, zoals wind, bomen, getijden, planeten, sterren en bewustzijn dat alles bevat.
*Carla van Hooff*