Er is een constante beweging naar het terugvinden van het verloren paradijs. Maar wat er is verandert niet, er is alleen een schijnbare verandering. Er is geen beter of slechter, dat bestaat slechts in de ervaring van een ik. Want het ik leeft in het verhaal van beter of slechter om dat het altijd hoopt op een betere ervaring. Maar Dit, is al perfect.
En Dit wat is, kan niet begrepen worden omdat het ik op een schijnbaar pad is. Het leeft in wat zal komen en is altijd op zoek en kan daar niet mee stoppen. Het wil daarmee stoppen en het zoekt, niet zoeken, het is hopeloos. Het kan niet overleven in heelheid. Èn het kan die heelheid niet tot stand brengen.
Er is alleen maar Dit, maar daarin verrijst gespletenheid. En dat is niet erg of belangrijk. Er is alleen eenheid en het ik verschijnt daarin als twee. Dat is wat eenheid oproept om het ik steeds meer in het licht te zetten als een illusie.
Dit, Eenheid is het schijnbare verloren paradijs.
*Carla van Hooff*