Muren vallen en… bouwen weer op

Dat wat je bent is fenomenaal beschermd. Door wie? Door jou. En dat is zo’n automatisme dat je het niet eens in de gaten hebt. Je hebt echt niet in de gaten dat je achter zelf gecreëerde muren leeft van dat wat je denkt te zijn.

Die muren vallen spontaan bij groot verdriet, of en tijdens grote vreugde. Bij het stromen van je tranen en niet de energie hebben om die muren weer op te bouwen of in stand te houden. Kwetsbaarheid, zachtheid is dan zichtbaar èn wordt direct geleefd. Je bent (weer) bereikbaar, onbeschermd, open, totaal. Alles wat echt is, is aan het licht. Al het andere valt weg, doet er niet toe.

In deze openheid leef je totaal, totale liefde, totale vreugde, of totaal verdriet. Dat is waar je verlangen naar uitgaat. En voordat je het in de gaten hebt, verberg je die totaliteit weer achter de muren van je ego. Dat is wat je hebt geleerd toen je opgroeide; ‘keeping up appearances’ daarom houden we zo van babies en kleine kinderen. Zij kùnnen alleen maar leven wat (echt) is.

Je hebt geleerd om je onschuld, je kwetsbaarheid te verbergen en je weet niet eens dat je dat doet. Daarom zijn tranen een kostbaar geschenk, zij spoelen al het onechte keer op keer van je af en laten je opnieuw ervaren hoe het is om zonder schijn te leven. Hoe het is om in verbinding met je zelf te zijn èn hoe het is om daarmee in verbinding met anderen te zijn.

In open verbinding zijn is ongecompliceerd, is in liefde zijn met jezelf op de eerste plaats is in eenheid zijn. In eenheid leven is magnetisch en zo aantrekkelijk dat het inspireert om je masker keer op keer te laten vallen, net zo lang tot gezien wordt dat je geen valse bescherming nodig hebt. Dat het leven de ultieme uitnodiging is om net zo echt te zijn als je gekomen bent en om echt te blijven.

Muren mogen vallen en…. hoeven niet meer opgebouwd.

Carla van Hooff

www.bevrijdleven.nl

Geen fotobeschrijving beschikbaar.