Omdat ik denk dat ‘ik’ echt ben, denk ik dat alle anderen ook echt zijn. En dat is waar en niet waar. Het is de paradox van het leven. Want ergens is er tegelijkertijd een ontevreden gevoel, iets dat niet klopt in het bestaan. Maar in eerste instantie lijkt de droom van het bestaan als een ik, heel echt. En omdat het zo echt lijkt, denken we ook dat ‘ik’ invloed heb op dat bestaan.
En dat is de wortel van het droombestaan. We gaan aan het werk, omdat we dat leven willen verbeteren op elk gebied. En we maken ons druk. We hebben het druk, druk, druk…
Totdat er een besef komt dat het een eindeloos verhaal is waar we achteraan lopen omdat het echt lijkt! En als dat besef komt kan dat leiden tot een zoeken naar wat dan wèl echt is.
Een eerste glimp van dat er misschien iets toch niet klopt in wat iedereen voor waar schijnt aan te nemen. Dat schudt flink aan de basis van wat tot nu toe is geloofd. Misschien is het bestaan toch niet zo heel als je dacht, misschien valt er toch minder te bereiken, misschien is ‘mijn’ invloed erop toch minder groot dan gedacht. Genoeg om je af te vragen, genoeg vragen…
En op al die vragen is maar één antwoord duidelijk. En dat is Leven zelf.
Voor niemand.
*Carla van Hooff*