De Satsang in Haarlem was eergisteren en ging over kwetsbaarheid.
De kwetsbaarheid die zo zichtbaar aanwezig is in kleine kinderen. Zij hebben nog niets te verbergen en kunnen dat niet eens. Zij herinneren ons aan onze kwetsbaarheid die misschien nu zo ver weg lijkt, maar nog altijd raakt. Maar die kwetsbaarheid is maar een sluier verwijderd en ook zò weer te voorschijn te halen. Juist die kwetsbaarheid hebben we geleerd te verbergen. Want het is heel griezelig en ongemakkelijk om die te tonen. Maar juist daarmee kunnen we het volle leven laten zien èn maken we daar ook verbinding mee.
Alles wat je verbergt komt weer naar boven, op de meest onverwachte (en ook onwelkome) momenten. Zij wìl en kan niet anders dan tevoorschijn komen, want dat bèn jij.
Daar kent iedereen voorbeelden van in zichzelf en die werden dan ook gedeeld eergisteren. En hoe pijnlijk het is om je daar van af te schermen, omdat je je in werkelijkheid afscheidt van jou.
Dat we dit kunnen delen met elkaar in Satsang is pure schoonheid, het brengt bevrijding van dat wat je denkt te zijn. Het zet het verborgene in het volle licht en terug in het volle leven, terug in het normale. Het mag er (weer) zijn.
Ik voel dankbaarheid voor degenen die aanwezig waren en dat we dit konden en durfden te delen met elkaar.
*Carla van Hooff*