Dat is eigenlijk wat gebeurt. Het Ik voelt zich onzeker van haar bestaan en is daardoor constant bezig om overeind te blijven. Op elk gebied probeert het Ik haar grip te krijgen en vast te houden. Het enige wat ze niet ziet en niet kàn zien is haar eigen dood.
Maar ze gaat niet dood, want ze is nooit geboren. Zij ziet het probleem in gedachtes. Als Ik maar niet denk, als Ik daar maar mee kan stoppen, dan vind Ik DIT. Maar dat gaat nooit gebeuren, dat is een valkuil in zichzelf.
Het Ik is niet meer dan een verkramping in het lichaam. Maar zij denkt dat ze van alles moet doen om te verbeteren. Maar bij elke verbetering komt de volgende behoefte op. Want die behoefte ontstaat vanuit het gevoel niet goed genoeg te zijn. En zolang er een Ik is lijkt dat heel echt te zijn.
Maar het Ik is een ervaring die niet echt is. Zij leeft in een denkbeeldige wereld. Want er is alleen wat echt is en dat is DIT.
*Carla van Hooff*