Is denken echt zo belangrijk?

We hebben geleerd dat we niet zonder denken kunnen. En dat is waar en niet waar, tegelijkertijd. Het denken is onze dienaar, maar we zijn haar gaan zien als onze meester. Daardoor zien we de eenvoud van leven zelf over het hoofd. We zien het denken als een gereedschap om te weten. We weten niet hoe we iets kunnen weten zonder het denken. En dat lijkt zelfs levensbedreigend.

Maar op een of andere manier hebben we allemaal een gevoel dat er een weten bestaat zonder denken. Maar niet iedereen erkent dat. Totdat het te pijnlijk wordt om het niet te erkennen en te doen alsof. Dan is er een eind gekomen aan het perfectioneren van jezelf, aan iets of iemand te worden. Er is een einde gekomen aan alle zogenaamde vergissingen te repareren, aan het verbeteren enz.

Je hoeft niet te stoppen met leren en groeien, en het gaat ook niet over aankomen op een speciale plek, of om verlicht te raken. Dit gaat over wat er is, niet meer en niet minder. Dit is de menselijke ervaring, precies zoals het is. Maar het denken wil ontspannen, het wil hier en nu zijn, en het wil zichzelf accepteren. Maar zolang het denken dat probeert, wil het nog steeds meer worden. Het zegt juist; Dit is het niet.

Maar het denken kan dit niet; niet weten, niet accepteren, niet erkennen. Dat kan heel frustrerend zijn, te zien dat het denken er niet achter kan komen. Het kan er niet voor zorgen dat de persoon perfect wordt…

*Carla van Hooff*

www.bevrijdleven.nl