En toch glijdt de tijd voort. Niet te stoppen, of je nu momenten lieft of momenten haat. Alles gaat voorbij. Je kunt de tijd niet opslaan, niet vasthouden en niet van haar ware natuur ontvreemden. Je hebt er geen zeggenschap over. Zij is totaal ongrijpbaar.
Wij hebben haar benoemingen gegeven; gisteren, vandaag, morgen, dag, nacht, ochtend, middag, avond, uren, minuten, seconden. Een doosje, genaamd klok, waarin zij zichtbaar voorbij tikt. Je kunt je slechts aan haar overgeven, meebewegen in haar ritme.
En of je wel of geen aandacht aan haar schenkt, het zal haar nooit raken. Of je haar nu ontkent of bevestigt, zij is ingebed in het leven en gaat haar weg. Alles wat vorm heeft is aan haar onderhevig en zal door haar geraakt worden. Alle vormen zijn getuigen van haar bestaan en haar meedogenloosheid, terwijl zij zelf vormloos is.
Er gaat geen moment voorbij zonder haar en toch is geen enkel moment een bewijs van haar bestaan. En tegelijkertijd legt zij de vormloosheid van het bestaan bloot. Want alleen dat wat vormloos is kan haar bestaan waarnemen en bewijst daarmee haar eigen vormloze bestaan.
Zijn wij dat? Ben jij dat?
Vormloos in elk moment.
Inherent aan het tijdloze.
*Carla van Hooff*
