In je gedachten stel je je voor dat in de toekomst je vervulling zult bereiken. Dat alles perfect zal zijn. Maar het gaat niet om wat je verlangt te bereiken. Aan de andere kant zijn de gedachten volkomen onschuldig, alleen je bent niet beperkt tot al die ideeën. Je hoeft alleen te erkennen wie je bent, zonder dat je iets moet bijschaven. Er is niets speciaals te behalen. Het is al zo. Maar dat ziet het denken over het hoofd.
Maar wat je bent, het leven zelf, heeft niets nodig. Het hoeft zelfs niet erkend te worden. Niets hoeft gerepareerd, of veranderd te worden. Het ziet gewoon alles wat er gebeurt, emoties, sensaties enz. Het geeft je geen speciale identiteit. En dat kan een teleurstelling zijn of een opluchting. Je kunt een gewoon leven leiden en juist dat brengt vervulling. Wetend dat het leven zoals het is, genoeg is, zoals het is.
En dat lijkt te gewoon, te aanwezig, te echt, te levend, we ontsnappen daar liever aan in gedachtendromen. Maar je ontwaakt aan het gewone leven, met alles erop en eraan. Dan zie je dat gedachten beperkend zijn, je ziet dat elke ervaring voorbijgaand is. Je ziet dat alles wat hier is, ìn jou bestaat. Omdat je leeg bent, behels je alles. Zonder iets vast te moeten of te willen houden. Zonder je menszijn te ontkennen.
In die compleetheid van zijn ben je thuis in jezelf.
*Carla van Hoofff*