We beginnen in onwetendheid en laten daarmee de hemel zien. De heerlijke onschuld van een kind komt rechtstreeks uit een onbekend gebied, dat wel heel aantrekkelijk is voor ons. Het kind herinnert ons aan onze eigen onschuld. Er is met het zien van het kind een heimwee naar dat land van onwetendheid. En we proberen dat open geheim aan het kind te ontfutselen. Maar het kind kan dat nooit prijsgeven, omdat het deel uitmaakt van dat geheim. Het Is die onschuld zelf.
We houden van het kind omdat er een kennen in ons is van die onwetendheid. Ons verlangen daarnaar is immens, maar we kunnen dat land niet vinden. Omdat we het zoeken in weten. We proberen het via kennis te vinden, maar dat gaat nooit lukken, omdat kennis onderdeel is van de aardse wereld en niet van de hemelse wereld. De hemelse wereld is van het hart, en ontsluit zich niet met het verstand. Pas op het moment dat we ontdekken dat de wereld van weten juist laat zien dat we niets weten, dat we alleen denken te weten, opent zich het hart.
Dat is het onontgonnen terrein dat groot genoeg is om al onze kennis te laten bevruchten door onschuld. Dan hebben we de wereld van onschuld en het land van onwetendheid hervonden en is zij ons bewust, zonder haar toe te eigenen. Ons leven verschuift vanuit dode kennis naar levende en hartverwarmende kennis, die alle menselijkheid omarmt.
We zijn vanuit onwetendheid, via weten eindelijk aangekomen in het land van niet weten…
*Carla van Hooff*