Eerste verhuizing van Christian is achter de rug, pffff. De hele groep woont weer, alhoewel tijdelijk, en de verbouwing van het eigenlijke huis kan beginnen. Christian gaat echter niet mee terug verhuizen naar de nieuwbouw, maar wij zijn op zoek naar een andere woonplek. Bij Christian is de spanning iets gezakt, want hij heeft een fijne kamer op dit moment met uitzicht op veel groen. En hij heeft zijn eigen meubels en spullen weer om zich heen.

Wij gaan verder met de gesprekken en de zoektocht voor hem. Het is nog steeds een rollercoaster waar we in zitten. Je kind is echt je grootste achillespees en dan gaat dit ‘slechts’ over een verhuizing. Maar het doet gewoon pijn te ondervinden dat hij niet meer bij de groep hoort waar hij al 13 jaar woont. Hij heeft daar ook hele goede jaren gehad.

Sinds de laatste ruim anderhalf jaar heeft Christian veel op zijn bordje liggen; zijn vader is al langer behoorlijk ziek, er vertrokken veel medewerkers op zijn woonhuis, op zijn werkplek zijn 2 mannen ook al anderhalf jaar ziek en/of overspannen en deze afgelopen verhuizing in het vooruitzicht. Ik zeg dus ook al heel lang, als ik dit allemaal op mijn bordje zou hebben liggen zou ik ook overspannen thuis zitten. Bij Christian veroorzaakt dit heel veel spanning en dus loopt zijn emmertje bij de geringste trigger over…

Helaas heeft dit dus 4 weken geleden geleid tot een calamiteit die enorm is uitvergroot en tot einde oefening heeft geleid op deze woonplek.

Onze flexibiliteit wordt enorm op de proef gesteld hierin. Aan de ene kant nog steeds meebewegen met de groep en haar medewerkers en aan de andere kant de rust en de veiligheid van Christian bewaren die door dit alles nog meer in de war raakt en helemaal niet begrijpt waarom hij weg zou moeten.

Niemand iets verwijten en er wel op wijzen waar de zorg is misgelopen, met indicaties waar helemaal niet of niet op de juiste manier gebruik van is gemaakt, is een grote uitdaging. Omdat nu alles onder een vergrootglas komt te liggen worden wij ons bewust van een heleboel zaken die, zacht uitgedrukt, niet een schoonheidsprijs verdienen.

Ook weten we dat hierin niets te winnen valt, niet voor ons, niet voor de medewerkers en al helemaal niet voor Christian. Als we hier een strijd van maken zijn er alleen maar verliezers, dat willen we niet. Maar we zijn ook geen onmondige mensen en het is ook nodig om bepaalde dingen te benoemen, zodat wij, maar ook zij op een betere en andere manier verder kunnen.

Ik zie heel helder dat we allemaal mensen zijn, maar dat het daarin zaak blijft om open en eerlijk te blijven communiceren zodat we niet tegenover elkaar komen of blijven staan. En we willen daarin allemaal gezien en gehoord worden, ook met alle pijn die met zo’n proces gepaard gaat.

Tot zover even…