Mensen hebben altijd verhalen, verhalen over gebeurtenissen uit hun leven. Mooie, verdrietige, vrolijke, interessante, oppervlakkige, diepgaande verhalen. Ik kan voelen in hoeverre er nog een lading op zit bij degene die het vertelt en in hoeverre iemand vrij is van wat hij/zij vertelt. Wil iemand iets duidelijk maken aan de hand van het verhaal of wil iemand slachtofferschap claimen, wat vaak onbewust gebeurt. Het gebeurt allemaal, ook mijn eigen reacties op de verhalen worden waargenomen. Wordt er bij mij iets getriggerd dan wordt dat ook waargenomen.
Dat is ook het enige wat interessant is eigenlijk, de waarneming die in mij gebeurt. Ik hoef niemand te redden, ook mij niet. Het Leven ìs. Alles komt en gaat, maar het is wel fijn om dat te beseffen. Het besef maakt dat de persoon niet in het verhaal hoeft te blijven hangen. Dat besef maakt steeds opnieuw vrij. Het is altijd weer vrijheid vàn de persoon, nooit voor de persoon.
Verdwijnen in de gebeurtenissen heeft in die zin twee betekenissen: erin ten onder gaan en de last dragen van elke gebeurtenis (aanwezigheid lijkt verdwenen achter de wolk van zwaarte). Of… erin gaan en ìn de gebeurtenis het Licht ont-dekken wat aan alles ten grondslag ligt.
*Carla van Hooff*