Opeens is alles stilgevallen in je leven. Lekker rustig denk je misschien in het begin. Maar het is een rust achter glas. Je ziet iedereen en alles bewegen, maar jij doet niet mee. Je hebt jezelf uitgeschakeld zonder dat te weten. Er lag een beslissing die je moest nemen, maar die vond je zo moeilijk, dat je de keuze hebt uitgesteld. Dat weet je maar je kwam terecht in twijfel. Dus je zei geen ja, maar ook geen nee. En daarmee is de levensstroom stilgezet.
De rust die je ervaart is dus schijnbaar. Hoe kun je daar achter komen? Dat merk je doordat je niet meer in contact bent. Je bereikt niemand, maar op de eerste plaats ben je niet meer in contact met jezelf. Misschien was er een oordeel op beide kanten (dus zowel op ja als op nee) omdat je dacht dat aan beide kanten zichtbaar zou worden dat je iets niet kunt. Dat zichtbaar zou worden dat je niet goed genoeg bent.
En omdat je dat verborgen wil houden heb je jezelf afgesneden van leven. En dat doet pijn. Wat te doen? De pijn is je trigger, dus is het handig om bij de pijn te blijven, om die niet weg te duwen, maar te voelen. Het doet pijn omdat ons diepste verlangen is mee te willen doen. Voluit te willen leven. Voluit leven kan alleen als je alles aanvaardt wat je tegenkomt.
De pijn voelen brengt je weer in contact met jezelf, dan komt de beslissing van ja of nee opnieuw op je pad. Ha, je voelt weer en dat wil je nu ook. Je bent uit de impasse waar je jezelf in had geplaatst door niet te beslissen. Je kunt weer mee stromen en dus ook een beslissing nemen.
Opeens wordt duidelijk dat je je hebt laten leiden door iets wat je verborgen wilde houden in plaats van de openheid te leven die je bent. Waarin nooit iets verborgen hoeft te blijven, waarin dat niet eens kan. Maar je kunt het jezelf wel wijs maken. Wat een opluchting.
Kom je hier zelf niet goed uit?
Carla van Hooff