Elk verhaal heeft een begin- en een eindpunt, omdat het iets is dat komt en gaat. We hechten aan onze verhalen want ze hebben te maken met dat wat we denken te zijn. Ons lichaam, denken, voelen. Hoe specialer we ons verhaal maken hoe meer we daarmee aandacht trekken. We hebben dan ook de neiging om de verhalen aan te dikken.
Die verhalen over ons leveren ons veel op en daarom houden we ervan. In onze vluchtige wereld is het echter wel zo dat je steeds weer nieuwe verhalen moet vertellen omdat de aandacht die je ermee vangt al heel snel verslapt. Als je veel verschillende ervaringen hebt, heb je daarmee ook evenredig veel verhalen. Maar fantasieverhalen kunnen natuurlijk ook de plaats innemen van ervaringen.
Als de interesse van de verhalenverteller naar een diepere werkelijkheid wordt getrokken worden haar vertellingen minder. Meestal gebeurt dat op het moment dat beseft wordt dat er meer is dan het lichaam alleen en er nieuwsgierigheid komt naar wat er overblijft zonder de verhalen. Dan kan er niet meer vastgehouden worden aan de verhalen zoals daarvoor het geval was omdat er dan doorheen gekeken kan worden. De verteller is zeg maar door haar eigen verhaal heen gevallen.
Op dat moment krijgen de verhalen hun eigen waarde, namelijk de verhalen worden onpersoonlijker doordat de verteller er niet meer aan hecht. Juist dan worden de verhalen speelser en juist interessanter. Het is niet meer vàn iemand maar veel meer vòòr iedereen. Het is vrij gegeven…
Ruimte en vrijheid hebben de plek ingenomen van een persoon en klinken door in het verhaal. Uiteindelijk zijn dat de verhalen waar het meest van gehouden wordt doordat we bewust of onbewust ons heel graag identificeren met ruimte en vrijheid. Daar herkennen we ons uiteindelijk het meeste in. Carla van Hooff