Heel vaak plaatsen we leiding buiten onszelf, ouders, leerkrachten, leidinggevenden, artsen, regels en wetten, normen en waarden. We zijn dat zo gewend en daar richten we ons naar. Daardoor zien we niet dat er in ons ook een leidend principe aanwezig is. Dat is een principe waar we ons op elk gebied naar kunnen richten. Het is overkoepelend en betrouwbaar.
Dat principe komt meestal omhoog op het moment dat we ‘het niet meer weten’. Zodra je aan jezelf toegeeft dat je geen enkel idee meer hebt welke kant je op moet gaan komt er vaak helderheid op de situatie. Die helderheid is niet te beredeneren. Met andere woorden er is geen logische reden voor te vinden, waardoor je nu toch een richting op kunt gaan.
Het is een innerlijk weten dat eigenlijk altijd aanwezig, maar meestal ondergesneeuwd is. Als dat weten zich aandient valt twijfel en onzekerheid weg en de omstanders staan verbaasd over je plotselinge besluitvaardigheid. Het is een weten zonder doel maar wel met een hele duidelijke richting. De uitkomst daarvan is het onderweg zijn zelf. Alles wat je tegenkomt klopt, je hebt niet je doel, maar je weg gevonden zou je kunnen zeggen.
Je blijdschap is zonder aanwijsbare reden, maar vormt heel duidelijk je kompas. Vanaf dan ben je niet meer af te leiden door mensen en dingen buiten jezelf. Je weet!
Als dit één keer is ontdekt wordt het steeds gemakkelijker om je keer op keer op dit innerlijk weten af te stemmen. Je gaat steeds onafhankelijker je eigen gang en bent daarmee een lichtbaken, niet alleen voor jou maar ook voor anderen. We houden van sterke, onafhankelijke mensen en leven graag naar hun voorbeeld.
Op deze manier brengen we elkaar thuis! Carla van Hooff