Als we in de war zijn, verdrietig zijn, wanhopig zijn, overwerkt zijn, ongerust zijn enz. dan willen we meestal maar één ding: gerustgesteld worden. Wat er gezegd wordt is: je hoeft niet zo ………….. te zijn. Dan kun je nog even tegensputteren, maar ook dat krijg je weer terug. Welnee joh, alles goedbedoeld natuurlijk. En soms is het ook gewoon fijn die geruststelling, maar ik werd er vaak opstandig van. Hallo, lekker makkelijk zeg, jij ervaart het niet. Die geruststelling helpt helemaal niet en ik voel me er ook helemaal niet in erkend. Het maakte me boos en ik voelde me in de steek gelaten.
Het gevoel dat er was werd er alleen maar door versterkt. De wens om gerustgesteld te worden bleef, maar het moest wel ècht zijn. Geen loze woorden. Uiteindelijk kwam ik er achter dat ik de enige was die mij gerust kon stellen, maar niet door mezelf te sussen. Ik werd juist met mijn neus op de feiten gedrukt, ik moest die gevoelens gewoon aangaan. De rauwe ervaring ervan gewoon voelen. Niet afzwakken, eerder versterken, uitvergroten. Me er in ieder geval niet van afkeren. Waar moet je heen? Dat is alleen maar jezelf voor de gek houden.
Dus liet ik die gevoelens toe, ik liet ze binnen en keek ze recht in de ogen. En ik kwam erachter dat het ongemak en/of de pijn alleen maar de eerste laag was. Als ik bleef kijken dan opende zich iets anders, het was alsof er eerst een kaarsje aanging en hoe langer ik bleef hoe groter het licht werd. En hoe groter het licht werd hoe transparanter de pijn werd. Wàt het ook was. Ik dacht dat ik de pijn had toegelaten, maar het was omgekeerd! De pijn liet mij toe en daardoor vond ik steeds opnieuw wat ik werkelijk was. In de kern van de pijn viel Carla weg en zij werd opgenomen in het Licht dat overbleef.
De pijn die eerst was gekend als onruststoker, transformeerde in de enige ware geruststelling. Licht zelf! Carla van