Een (volwassen) kind dat uit contact gaat
Het gebeurt vaker dan je denkt en de jaren dat ik met mensen werk, kwam dit met enige regelmaat aan de orde.
Het is natuurlijk heel pijnlijk als je kind het contact met jou afsluit. Soms gebeurt dat heel plotseling en soms gebeurt dat na inspannende pogingen met of zonder hulp van buitenaf, om de relatie te verbeteren. Soms heeft het een aanwijsbare oorzaak en soms helemaal niet. Althans niet zo voor de hand liggend. Veel gebeurt in het onbewuste…
Je hebt zo je best gedaan en nu dit. De deur slaat dicht in je gezicht en je voelt je machteloos. Onmiddellijk duikt schuldgevoel op en de vraag: ‘wat heb ik verkeerd gedaan?’ Wat belangrijk is om te beseffen hierin is dat het niet gaat om de schuldvraag, want dat gaat sowieso geen oplossing brengen. Veel belangrijker is de vraag of je nog in contact bent met jezelf.
Dit lijkt nu een simplistische voorstelling van zaken, maar het is van het grootste belang. Vaak is namelijk het contact met jezelf helemaal naar de achtergrond geschoven omdat het contact met je kind het allerbelangrijkste was en daar ging alle aandacht en energie naar toe. Nu ben je het contact met je kind kwijt geraakt èn het contact met jezelf. Terwijl je juist nu jezelf zo nodig hebt…
Het contact met jezelf èn het contact met je kind zijn met elkaar verbonden, veel meer dan je denkt. Daar ligt het begin en de grootste kans op herstel van contact. Want of je kind nu wel of niet naar je terugkeert, het contact met haar of hem ligt in je eigen hart. Sluit daarbij aan.
Meestal is hulp hierbij nodig, juist omdat het om je kind gaat, het meest dichtbij, bevindt zich daar de grootste blinde vlek..
*Carla van Hooff*