Het vergelijken is zo ingeburgerd dat we niet meer weten dat we dat doen. Sterker nog, we doen het zelfs met ons zelf. Vandaag doe je iets goed en dat is beter dan wat je gisteren deed, of omgekeerd. Door dat we dat doen zien we niet dat we vastzitten in het vergelijken. Het is een ratrace geworden. We zijn daardoor altijd competitief bezig met wat of wie dan ook.
Het is vermoeiend en het kweekt ontevredenheid, meestal ook nog onbewust. Die competitie zit in al onze bezigheden verborgen en is vaak de motivator geworden. En let wel, zolang het spel is, kan het ook leuk zijn. Maar zodra het altijd aan de orde is en het serieus genomen wordt en je dus niet meer zonder kan, zit je vast. Je moet dan ergens aan voldoen.
Terwijl je altijd al goed genoeg bent, ook als je je minder of slechter voelt of oordeelt. Dat goed genoeg zijn mag in alles de boventoon voeren, het is je prioriteit. Want is er werkelijk iets dat beter is dan iets anders? Iets dat beter is dan jij? Het is de Liefde voor jezelf die in alles overwint. Het is je blijdschap en je geluk. Je ware zege.
Die hoef je nooit in te leveren aan een vergelijkende ratrace…
*Carla van Hooff*