Ook al willen we ze vaak niet voelen en kijken we liever weg, ze leven in ons en laten juist iets zien. Hier worden geen liever-koekjes gebakken. Ze zijn er en zolang ze er zijn horen ze bij je. Zij zijn de vertaalslag van wat binnenin je leeft en wat een uitlaatklep zoekt. Je hoeft jezelf daar niet tegen te beschermen, integendeel. Wie zou er beschermd moeten worden?
En sterker nog, wie zou er last van kunnen hebben? Geef ze alle ruimte en laat ze hun gang gaan. Kijk er juist wèl naar. Je hoeft ze niet naar buiten te ventileren en zeker niet op anderen te projecteren. Het is jouw aangelegenheid. Je hoeft ze ook zeker niet weg te redeneren of te bagatelliseren. Ze willen ‘slechts’ in je uitrazen.
Zie ze voor wat ze zijn, je kunt ze gewoon toelaten, ze kunnen òf voor altijd blijven, òf wegvallen, òf weer terugkomen. Wat maakt het uit, wie kan het schelen?
*Carla van Hooff*