We zijn zo diep geconditioneerd in het doenerschap, dat we ons zelfs schuldig voelen als we niets doen. Op de een of andere manier moeten we altijd bezig zijn. Dat levert namelijk altijd iets op; complimenten, aandacht of jezelf ontduiken. En wat we kennen in onszelf willen we ook graag herkennen in de ander. Dat geeft ons het gevoel dat de wereld klopt, dat het zo hoort.
Wat niet gezien wordt is dat het klopt voor het denken en dat het klopt voor wie we denken te zijn. Maar niet voor wat we werkelijk zijn. Dat heeft namelijk niets te maken met wereldse logica of met regeltjes of met druk, druk, druk. Wat we werkelijk zijn is op geen enkele manier verkrampt of onder controle te houden. Zolang er aan iets voldaan moet worden is het ego aan het woord. Op dat niveau moet er iets volgehouden worden omdat we het zo geleerd hebben.
Soms kan een simpele vraag je opeens ergens bewust van maken, zoals bijvoorbeeld de vraag: Lees je weleens een boek? Nee, natuurlijk niet want er liggen nog bergen taken op je te wachten. Er is altijd wel iets. Terwijl niemand je iets oplegt, behalve jij. Dan kan het zomaar gebeuren dat vermoeidheid een rol gaat spelen of een innerlijke vraag. Hoezo? En voor wie doe ik dit allemaal? Opeens hoeft er niet meer zoveel volgehouden te worden en kunnen we misschien minder gaan doen. In ieder geval minder gaan doen vanuit druk. Alleen doen vanuit flow, vanuit wat je tegenkomt. Op een natuurlijke manier.
Het bezige bijtje gaat zich meer en meer ontspannen en de dingen die nog gedaan worden kosten minder inspanning, gaan sneller en er ontstaat ruimte. Er komt ruimte voor werkelijkheid. Niet omdat je niets mag doen of doordat je dingen moet laten. Moeten en niet mogen verdwijnen ook.
Op wonderlijke wijze gaat Leven haar gang. Dat deed het altijd al, maar het is zo fijn als dat moeiteloze steeds meer op de voorgrond komt zonder dat er een iemand in de weg gaat staan. Er komt steeds meer afstand van degene die je denkt te zijn en hij of zij wordt steeds meer herkend als transparante persoonlijkheid die mag komen en gaan. Minder en minder belangrijk, zonder duwen of trekken.
Er valt niets te doen of te laten. De werkelijkheid wordt ‘slechts’ ontdekt, maar niet door een iemand.
Zij IS.
*Carla van Hooff*