Dat kan zo hartbrekend voelbaar zijn. Het lijkt op alle onbeantwoorde liefdes, op alle doorleefde afwijzingen en verdriet. Nu geculmineerd in het verlangen naar vervulling, een vervulling van wat…?
Pijnlijke aanwezige gaten, die alhoewel doorvoeld, ver weg en toch soms heel dichtbij zijn. Alsof er zo weer ingestapt kan worden, terwijl je weet dat het leidt tot verdriet omdat er iets verloren dreigt te raken. En hoewel dat onmogelijk is, kan het heel echt lijken. Bijna tastbaar, gevoed door de schijnbare onbereikbaarheid van dat onbestemde… verlangen.
Wat blijft is de pijn die opnieuw is opgedoken. Een zeer bekende metgezel, die kleine grote jij, die in elke fase van het leven dit heeft ervaren, gevoeld en doorleefd. Maar op deze momenten, waar dat onbereikbare verlangen zich door de gaten heen opnieuw kenbaar maakt, leeft de uitnodiging van het leven om opnieuw dieper te gaan.
Om opnieuw de moed te vinden trouw te blijven aan je hart, het verdriet dat nog rest weer aan te gaan. En in de diepte te vallen om dat valse zelf in die diepte achter te laten en gekatapulteerd te worden naar ongekende hoogten. In liefde en licht terecht komen en te ontdekken dat dat onbestemde verlangen alleen daar vervuld kan worden.
Je bent én het verlangen én de vervulling daarvan.
Alles aanwezig in jou.
*Carla van Hooff*