In het verleden heb ik wel vluchtpogingen ondernomen om uit het dagelijkse te stappen. Vroeger toen ik nog op school zat deed ik dat door van tijd tot tijd te spijbelen, later toen ik een baan had door me af en toe ziek te melden en ervan te genieten dat ik ongestoord in bed kon blijven liggen. Later besefte ik dat mijn ontsnappingspogingen slechts tijdelijk konden zijn. Ik was op zoek naar vrijheid van verplichtingen. Het werd mijn motivatie om eerst een studie en later werk te vinden dat helemaal bij mij paste. En dat lukte. Ik koos dus voor de verplichtingen die daarbij hoorden. Dat was een groot verschil.
De enige keus die ik had was, bevriezen, vechten, of vluchten. Vertaald naar het dagelijkse is dat: accepteren waar je bent, proberen veranderingen aan te brengen of iets anders gaan doen (dus weggaan).
Het geheim zit hem in de acceptatie van wat er is, wat dat ook is. Daar hoort ook verandering bij. Langzamerhand ontdekte ik dat het ‘slechts’ een spel is. Het is namelijk ook leuk om tegen grenzen aan te lopen, of van je eigen kunnen/willen, of van de plek waar je bent. Het betekent altijd het begin van iets anders, zowel innerlijk als uiterlijk. En de grenzen die je ontdekt geven ook een opening naar iets anders.
De acceptatie van de voortdurende verandering maken het leven speels in plaats van rigide. Helaas zag ik dat vaak pas achteraf doordat ik vocht tegen de veranderingen omdat ik wilde behouden wat ik had. Dat maakt Leven zwaar, want veranderingen zijn inherent aan leven. Niets blijft ooit hetzelfde. Dat zien en beseffen maakt Leven Licht.
*Carla van Hooff*