Ik merk dat ik minder en minder geïnteresseerd ben in meningen en overtuigingen. Ik hecht daar steeds minder geloof aan. Op de eerste plaats in die van mezelf. Ik kan er nog steeds kennis van nemen, maar veel waarde heeft het voor mij niet meer.
Dat maakt het leven aangenaam rustig en geeft veel ruimte om naar binnen te keren en daar de rustplek uit te vergroten. Net zo lang totdat die plek jou heeft overgenomen. Die plek heeft wel mijn interesse en is mijn prioriteit, van daaruit ga ik de wereld in. Dan gebeurt er iets wonderlijks, dan herken ik namelijk overal in de buitenwereld, mijn binnenwereld…
Ik zie dan overal licht, rust en vrede. Dat betekent niet dat ik ontken wat er gebeurt in de wereld, maar het betekent wel dat ik de wereld kan transformeren in mijn binnenwereld. En daarmee verandert ook die buitenwereld, want binnen en buiten zijn één. Niets is van mij afgescheiden, want er is geen verschil.
Elk verschil dat gemaakt wordt tussen binnen en buiten zorgt ervoor dat je opnieuw wordt uitgenodigd om te onderzoeken waar het verschil is ontstaan? Als ik ontdek dat het antwoord op die vraag de schijnpersoon is, valt het verschil onmiddellijk weer weg. Die schijnpersoon verdwijnt net zo snel als ze opkwam…
*Carla van Hooff*