Er zijn van die dagen dat alleen een grassprietje al raakt…
Als dat zijn gang kan gaan hopt het gewoon van het een naar het ander, het kan ontroeren, het raakt emoties, het raakt angst, het raakt blijdschap, het raakt tranen, het raakt.
Het is fijn, het ruimt op, het maakt schoon, om daarna weer fris en helder tevoorschijn te komen. En ik laat dit proces niet stoppen door waarschuwende innerlijke (of uiterlijke) stemmetjes. Ik wil leven met een open hart, nu. Afsluiten van mijn hart gebeurt vanuit ervaringen uit het verleden, of vanuit angst voor wat er (misschien) op me af komt.
Als ik mijn hart open, ben ik meteen in het hier en nu, het enige dat er is. Het enige dat het leven waard maakt om te leven. Je denkt misschien dat dat leven in onzekerheid is. Maar het is juist leven in zekerheid, in de zekerheid van dat ik er nù ben. In mijn eigen tegenwoordigheid. En ja daar kies ik voor, daar hoort kwetsbaarheid en geraaktheid helemaal bij. Ik hou van die totaliteit, van het niets uit de weg gaan…
Ik hoef me nergens voor af te sluiten, dat maakt zwak. Alleen die openheid maakt krachtig en als je dat niet gewend bent voelt dat heel kwetsbaar in het begin, doordat je het niet kent. Maar juist door alles open aan te gaan, kun je je eigen kracht ontdekken, door je kwetsbaarheid heen.
Carla van Hooff