Je gaat al een tijd naar satsang, je doet zelfonderzoek, je gelooft je gedachten niet meer altijd, kortom je bent op de goede weg. En toch, en toch, regelmatig voel je je gedeprimeerd, je zit niet in de zogenaamde flow, je voelt een neerwaartse spiraal waar je toch niet meer zomaar uitkomt.
Hoe kan dit? Wat is hier de oorzaak van? Het moet nu zo langzamerhand afgelopen zijn met dat eeuwige op en neer gaan, het wordt nu wel tijd voor Geluk en dan Bestendig Geluk. Dat was toch de belofte van realisatie..? Dat klopt wel en niet, het hangt ervan af van waaruit gekeken wordt. Of eigenlijk, het kijken gebeurt altijd vanuit de persoon en daar kan geen bestendig geluk worden gevonden!
Het Geluk waar het hier over gaat kan alleen worden gezien, en Zien gebeurt juist zonder doener. Ofwel het Zien gebeurt altijd zonder jou. Er is namelijk alleen Zien. Zien als de ongeborene, waar nooit iets is gebeurd of gebeuren zal. Weten dat je DAT bent, maakt het Leven licht, niets anders. Dat wordt bedoeld met alles terugbrengen naar het Nulpunt. En dan dat terugbrengen niet als iets dat gedaan moet worden, maar Zien dat er nooit iets gedaan hoeft te worden.
Daarom, zodra er iets als zwaar wordt ervaren is de persoon er weer, het kleine van waaruit gekeken wordt. In het onmiddellijke zien, zien vanuit het grote, wordt diezelfde zwaarte weer tot Licht verheven en verdwijnt de persoon… Poefff
Dit is het bestendige Geluk, waarin alles gebeurt zonder zwaarte.
Uit: ‘De Uitnodiging die Leven heet’
Carla van Hooff