Er komt iets in me op, nog vaag en zonder contouren. Ik weet niet wat het is, ja, het komt dichterbij en ik probeer het in woorden te vatten. Oeps, het is alweer verdwenen… Hoe meer ik mijn best doe om het te pakken en vast te houden, hoe verder het van me afdrijft. Laat maar gaan…
Niets hoeft en alles mag, dat is zo’n ongekende vrijheid dat het afschrikwekkend en aantrekkelijk tegelijk is. Het gaat met me aan de haal en toont het ongekende als het ongrijpbare. Mijn woorden brengen het terug naar het bekende. Het moment is alweer voorbij.
Maar het mystieke van dat moment blijft bij me en behoudt haar magnetische werking. Ik herken het zowel in mezelf als in de wereld om me heen. Ik voel diepe dankbaarheid voor alles wat me wordt getoond. Ik hoef niets te weten in die ongekende wonderlijke wereld.
Zodra we woorden geven aan die magische wereld om haar kenbaar te maken verandert zij in iets wat we denken te weten. Maar als we de magie durven met rust te laten, kan zij zich door onze woorden en gebaren heen toch tonen. Zij is overal en altijd.
Wie ogen heeft die ziet.
Wie oren heeft die hoort.
Carla van Hooff