Je kunt je het middelpunt voelen van wat je ook maar bedenkt. Een feestje, je werk, het leven, je familie, je vriendenkring… Het maakt niet uit. Maar is er ook werkelijk zo’n centrum? Het kan voor even zo lijken, maar het gaat weer voorbij.
Zo is dat ook met het ik. We leren ik zeggen, maar tegen wat? Je leert dat uit de nabootsing, we maken er ook een gebaar bij door tegen de borst te tikken. Zo leer je ik te zeggen tegen je lichaam. Alsof je dat bènt… Maar het is slechts aangeleerd.
Eigenlijk zeg je IK tegen iets veel diepers. Iets dat zo groot is dat het niet aan te duiden valt. Als je tikt tegen je borst, tik je daar eigenlijk doorheen… Als je dat tikken werkelijk volgt, dan kom je uit bij niets, bij de grootsheid waar alles uit de jou bekende (en onbekende) wereld in wegvalt. Je zou kunnen zeggen dat dat grote niets over je heen valt, want die ik-jij/jij-ik valt ook weg in die grootsheid, in dat niets.
Je bent daar in opgenomen, altijd al. Het is dat wat stuurt. Als het besef daarvan indaalt, kun je je daaraan overgeven. Zonder dat er doen plaatsvindt. Het is namelijk niet iets dat jij kunt doen. Het is ‘slechts’ een diep besef, dat zo natuurlijk is, dat vanzelf alles aan je ‘ware natuur’ overlaat.
Dat heet ‘verzonken in zijn’.
Als middelpunt van het bestaan.
Carla van Hooffwww.bevrijdleven.nl