Een simpele mysterieuze zin…
Je hebt geen idee waar het over gaat, maar het maakt nieuwsgierig.
Wat zou het zijn? Wie spreekt? Tegen wie gezegd of voor wie is het?
Achter die zin ligt een wereld aan mogelijkheden, er kan iets opengaan… Een deur, of een pakket, of… Voel je het kriebelen? Je niet weten wordt geprikkeld. Je kind zijn. Je onschuld, het onbekende.
Het moment van wakker worden als je nog in bed ligt. Voordat je je ogen opent is er zo’n moment van totale openheid, zweven in het niets noem ik dat. Een moment om uit te breiden, op te rekken. Er is alleen besef zonder invulling. Een moment van puur geluk.
Dan opeens gaan je ogen open, je geniet nog even na en dan breidt het besef zich uit; een nieuwe dag. Het is alsof er tegen je gezegd wordt: ‘Alsjeblieft, hier is het.’ Ruimte, eeuwigheid, een nieuwe dag, en jij mag het invullen en kleur geven.
Zo’n moment is er eigenlijk aan elk begin van een nieuwe dag, maar meestal kijk je daar overheen. De wekker gaat, je spring geprogrammeerd je bed uit en begint aan het afwerken van dat programma. Armoedig toch? Je gaat voorbij aan dat moment van innerlijke rijkdom, maar dat hoeft dus niet…
Wat voor druk bestaan je ook hebt, je kunt op een andere manier opstaan dan je tot nu gewend bent. Wedden dat je hele dag verandert als je ’s morgens ruimte maakt voor die rijkdom…
Alsjeblieft…
Carla van Hooff