Of iets nou lang duurt of kort, en je je daarover opwindt of niet, tijd gaat altijd het begrip te boven. Het is altijd relatief en ongrijpbaar. Het bestaan lijkt gevangen in tijd, maar het leven is tijdloos.
Die tijdloosheid is de eeuwigheid zelf, daar houden we van, daar kunnen we in ontspannen. In tijd schuilt altijd verkramping, het is begrensd. En het gekke is dat we bijna alleen maar bezig zijn om ons aan allerlei deadlines te houden. Zelfs kinderen moeten hier al aan meedoen.
Als je weet dat tijd niet bestaat, maar alleen een afspraak is waar je je afhankelijk van hebt gemaakt, verandert je wereld. Opeens heb je alle ‘tijd’ en daardoor ben je altijd op tijd. Dat klinkt nogal tegenstrijdig, maar dat is het niet. Want juist als je ontspannen bent, bevrijd je je uit de tijdsspanne. Terwijl je met een tijdslimiet gespannen bent en daardoor juist vaak te laat bent.
Als je ontspannen bent val je vanzelf in tijdloosheid en dan werkt tijd dus vòòr je. Zodra je tijd naar je hand wilt zetten, verlies je jezelf. Je bent het Leven zelf en dat past niet ìn tijd. Jij bent tijdloos, het eeuwigvoortgaande.
Er IS geen tijd en daardoor heb je alle tijd. Je tijdloze hart laat zich niet in wereldtijd persen.
Carla van Hooff