We zijn gewend om onze gedachtes hoger te waarderen dan onze gevoelens. Daarin zijn we grootgebracht. We nemen onze gedachtes snel voor waar aan. Maar dat zijn ze niet (altijd)…
Er kan een gevoel zijn van verdriet, van boosheid, van frustratie, van verlegenheid, van beschaamdheid enz. Het liefst willen we onmiddellijk van deze gevoelens af. En dan komt het denken… Ach, het valt wel mee, zo hoef ik me niet te voelen, kijk de zon schijnt, zo slecht heb ik het niet, kom op niet zo moeilijk doen. Deze gedachtes zorgen slechts voor ontkenning van je gevoel en niet voor transformatie daarvan.
Als je die gedachtes gaat volgen kom je dus op een dwaalspoor, want een gedachte volgen die je gevoelens ontkent, leidt tot onderdrukking. Dat het even beter gaat, is alleen maar schijn. Je houdt jezelf voor de gek. Je gevoel heeft geen erkenning gekregen en zal net zo lang terug komen totdat je dat wel doet.
Je zult je gevoel makkelijker kunnen erkennen als je gedachtes zoekt die synchroon lopen met je gevoel. Dat geeft op de eerste plaats rust, je accepteert wat er is. Zo veroorzaak je geen innerlijke strijd. Er is geen verwarring en geen afleiding. Het is nu gemakkelijker om je gevoel te accepteren èn het helemaal te voelen.
Daarin ontstaat meer ruimte.
Ruimte voor iets nieuws…
Carla van Hooff