Vaak is het een combinatie hiervan. Lachen is fijn en ontspannend. Maar je kunt ook lachen om je een houding te geven, of om iets dat confronterend is te relativeren. Wordt dat laatste echter een gewoonte dan lijkt het er eerder op dat je iets onder water probeert te houden. Je maakt jezelf wijs dat het allemaal niet zo erg is als het lijkt en dat jij lichtvoetig door het leven gaat.
Wil je dat net zo lang volhouden tot het lachen je vergaat of kijk je liever nu meteen onder de oppervlakte? Hoe kan het dat je lacht terwijl je je verdrietig voelt, of terwijl je boos bent, of terwijl je je gekrenkt voelt? Wat is er dan echt aan jouw lach? Ben je aan de buitenkant nog in lijn met hoe je je van binnen voelt?
Het is fijn om daar helderheid op te krijgen en te houden, steeds opnieuw. Niet in lijn zijn met jezelf, maakt alleen maar heel erg verdrietig. Je kunt, bij wijze van spreken, tegen iedereen liegen, behalve tegen jezelf. Deep down weet jij altijd dat er iets niet klopt. Je bent alleen niet gewend om daar naar te kijken. Dat het makkelijker lijkt om te lachen is slechts een gewoonte en elke gewoonte mag je op waarheid onderzoeken.
Daar word je pas echt blij van, elke onwaarheid en elke neplach mag verdwijnen, mag oplossen in de waarheid van wie jij bent. Daar ligt je authenticiteit en alleen die is aantrekkelijk voor jou en daarna voor anderen. Je gaat steeds meer houden van het dieper kijken in jezelf omdat je daardoor steeds meer van jou gaat houden.
Lachen is dan niet meer omdat er een belang is, met wat dan ook. Er verschijnt dan echt lachen, het lachen dat ontstaat vanuit bron.
Een klaterende lach, aanstekelijk voor iedereen die er oor voor heeft.
Carla van Hooff