Op een gegeven moment werd het mij duidelijk dat het regelmatig bezoeken van steeds weer andere teachers mij niet meer zoveel bracht. Ik begon te geloven (uiteindelijk) dat het misschien toch wel een verandering zou brengen als ik bij één teacher zou blijven. En vergezeld van die innerlijke vraag vond ik die teacher ook. Ik wist onmiddellijk, hier moet ik zijn…
Die teacher gaf zo’n twee tot drie keer in de week satsang, en dat vervulde mijn behoefte. En niet alleen dat, ik ervaarde dat het een groot verschil was tussen mijn ‘langshoppen’ van de ene leraar naar de andere, of bij één leraar blijven. Steeds bij dezelfde leraar komen, betekent dat er veel meer diepgang ontstaat. En dat ligt er onder andere aan dat er geen escape meer mogelijk is. Want de leraar leerde mij ook steeds beter kennen en daarmee ook mijn ontsnappings-pogingen.
Met ontsnappingspogingen bedoel ik; het ingeboren patroon van pijn wegduwen en ontkennen! Daar moest ik herhaaldelijk op gewezen worden, voordat ik zelf kon zien dat wegduwen en/of ontkennen niet hetzelfde is als weten dat er pijn is, maar het niet voelen… Wordt vervolgd zie hiervoor https://bevrijdleven.nl/2021/03/11/mijn-zoektocht-deel-1/ en https://bevrijdleven.nl/2021/03/13/mijn-zoektocht-deel-2/