Merk jij ook dat je regelmatig verlangt naar rust? En eigenlijk ontdek ik keer op keer dat mijn verlangen naar rust niet betekent dat alles tot stilstand moet komen. Voor mij is het meer een me terugtrekken in mezelf en te ervaren dat daar altijd stilstand is. Het is het oog van de storm, de plek van waaruit ik kan zien wat er allemaal aan de hand is, wat er allemaal gebeurt.
Er gebeurt altijd heel veel in en om me heen en ik kan me erin begeven, maar tegelijkertijd zijn de gebeurtenissen niet van mij. Al lijkt dat vaak wel zo. En juist de momenten waarop ik in beslag dreig te worden genomen door de turbulentie, is de beweging naar binnen het beste wat ik kan doen. In het oog van de storm heb ik het beste overzicht èn blijf ik vrij van de wereld.
Op die plek vind ik èn rust èn kracht. Kracht om naar buiten te gaan terwijl ik binnen blijf. Van daaruit kijken is zien, want van daaruit kijken is zien met ogen van liefde. Daar is de enige mogelijkheid te zien wie je bent, daar hoeft niets verborgen te worden of te blijven. Van daaruit kun je liefde, rust en vrede in de wereld brengen. Dan valt de noodzaak om nog iets in de wereld verborgen te houden ook weg. Zo binnen, zo buiten!
Zolang je je ware zelf nog verborgen houdt voor de wereld, zolang je nog belangen hebt, zolang je jezelf nog afgescheiden houdt is er geen eenheid en valt er nog veel te verdedigen. Maar elke verdediging is de uitnodiging om te onderzoeken wat je eigenlijk aan het verdedigen bent… En dan is de kans groot dat je gaat zien dat er misschien niets te verdedigen valt en dat je dus elk masker af kunt gooien…
Carla van Hooffwww.bevrijdleven.nl