In werkelijkheid raak je natuurlijk nooit iets kwijt, maar het lijkt soms wel heel echt. Dat is inherent aan waar je jezelf voor aanziet. Je leert je te focussen, te concentreren. Maar daarmee raakt eenheid op de achtergrond. Alles wat je op de voorgrond haalt, of eigenlijk belangrijker maakt dan eenheid, belangrijker maakt dan wat je bent, veroorzaakt schijnbaar verlies van de werkelijkheid.
Dat is hoe je in deze wereld groeit. En dat is mooi, je bent in de wereld en je lijkt daardoor ook vàn deze wereld te zijn. En daar schuilt de leugen, want hoe echt de wereld er ook uit ziet, je bent nooit vàn deze wereld. Maar zoals in alles hier, leg je daar meer en meer je geloof in. Je maakt de leugen steeds echter en daarmee jezelf steeds kleiner. Je gaat geloven in je slachtofferschap.
Tegelijkertijd verzet je je uit alle macht tegen dat slachtofferschap en je projecteert je boosheid daarop op alles en iedereen om je heen. Je ziet de oplossing in het slachtoffer maken van anderen, want dan lijkt de wereld (weer) beheersbaar. En misschien is dat ook even zo, maar het bevrijdt je niet van je eigen slachtofferschap doordat alleen het ego hierdoor groeit. Meer plek inneemt. Jij als wie je bent blijft op de achtergrond en daarmee ook vreugde.
Zolang je vàn deze wereld blijft, is eenheid en dus vreugde ver bij je vandaan. Pas op het moment dat gezien wordt dat het ego een surrogaat is van wie je werkelijk bent kun je het ego doorzien voor wat zij werkelijk is. Namelijk een prachtig gereedschap om je te helpen de weg terug te vinden naar Eenheid. Dan kan je kleinheid ingeleverd worden en weer gezien worden als een onderdeel van die Eenheid. Dan hoeft de wereld niet beheerst te worden door jou, want jij bent die wereld!
Waar je werkelijk Ik tegen zegt, is tegen de totaliteit, tegen Eenheid.
Hoe zou je die ooit kwijt kùnnen raken…
Carla van Hooff
Wil jij ook de weg vinden naar Eenheid? Boek dan een gratis kennismakingsessie op www.bevrijdleven.nl/gratis-sessie/