Het centrum van het universum is het hart, wel en niet. Want het hart is tegelijkertijd het universum zelf. Het pulseert, het trekt samen en ontspant weer. En in die prachtige, grootse beweging is alles opgenomen. Dag en nacht, eb en vloed, ademhaling, leven en dood. Geen binnen of buiten, één doorgaande beweging, grenzenloos.
Het lichaam
Het lichaam is een afspiegeling van die beweging, inspanning en ontspanning, beweging en rust, opgenomen in de totaliteit van het bestaan, geboorte en dood. Alles gebeurt vanzelf, volkomen natuurlijk. Er is bewustzijn van en in dat alles en daar wordt IK tegen gezegd. Een grootse uitdrukking om dat alles te duiden. De verwarring die is ontstaan komt doordat de herinnering aan dit grootse verloren is gegaan.
Het grote in het kleine
De mens heeft zich het lichaam toegeëigend om zodoende grip te krijgen op het bestaan. Zij heeft alles geprobeerd naar zich toe te halen en het grote in het kleine te proppen. Daarmee lijkt alles een eigenaar en een centrum te hebben, namelijk ik en daar is een persoonlijkheid aan gelinkt. Alles wat ervaren wordt is nu vàn iemand geworden en daar is niets mis mee, ware het niet dat het geloof in die persoon een bijna onwrikbaar bestaan heeft gekregen.
Het hart als mysterie
Maar gelukkig is er het menselijk hart, zowel op fysiek als op energetisch vlak. Dat hart is de plek waar men op wijst als men ik bedoelt en dat hart is een groot mysterie. Het is zo prachtig dat we onszelf precies op die plek aanraken als we ik zeggen, want of dat nu bewust is of niet, we raken daar precies het centrum aan van ons gevoel als mens, maar ook het centrum van de totaliteit die we zijn, het IK.
De poortloze poort
En daar ligt ook de poortloze poort terug naar de oorsprong, naar het nulpunt. Want waar gesproken wordt vanuit het hart daar wordt de aandacht getrokken naar onze authenticiteit, daar worden we geraakt. Daar zijn we samen en kunnen we elkaar meenemen naar de onbegrensheid waar ons diepste verlangen schuilt.
Carla van Hooff