De stilte die in de straten hangt heeft iets onnatuurlijks. Hoewel de zon aan de hemel staat en de lucht strakblauw is, is er een dikke ondoordringbare atmosfeer. De mensen, we zien elkaar, zwaaien zelfs, maar de blijdschap is eruit. Het is alsof we door glazen gangen lopen. We zijn functioneel buiten om even een luchtje te scheppen, om boodschappen te doen, of de hond uit te laten. We zijn niet uit op ontmoetingen, we gaan snel weer naar binnen.
De stilte die we ervaren is afgedwongen en daardoor niet van ons. Het is een verboden, geheimzinnige, onvredige stilte. Alsof er elk moment iets kan losbarsten. Het is een stilte die ons niet past. We weten ook niet hoe we ons daarin moeten bewegen. Het is onherkenbaar.
Ik ben blij dat ik vlakbij duingebied woon, daar is het anders. De natuur is hetzelfde, de stilte daar is inclusief, mijn lichaam past erin, mijn bewegingen dus ook. Er zijn meer mensen dan anders, dat is ongewoon, maar ook zij worden opgenomen in deze omgeving. Daar hangt een stille maar aanwezige blijdschap. Het is vrijer, ongedwongen, uitnodigend. Het is daar gemakkelijk om in jezelf te keren, om naar binnen te gaan en te zien wat zich daar afspeelt.
De natuur buiten ons is een bron van energie waar we ons altijd aan kunnen laven. Diezelfde natuur vind je ook in je binnenkant, binnen en buiten vallen hier gemakkelijk samen en zijn één. Vredig en natuurlijk. Die stilte is volledig passend, altijd. Blijdschap is daar een afspiegeling van.
In die innerlijke stilte, die we zijn, past ook die onnatuurlijke stilte die in de straten hangt. Alles is daarin opgenomen. Van daaruit kijkend en belevend kan zelfs in deze vervreemdende wereld worden ontdekt dat blijdschap en geluk altijd aanwezig zijn. Zodra ik die in mezelf, als mezelf heb herkend.