Sommige artikelen zijn te koop met een garantiebewijs, dat wil zeggen dat de leverancier garandeert dat het aangekochte artikel minimaal een bepaalde periode probleemloos blijft werken. Is er binnen die periode een probleem, dan zal dat op een of andere manier worden opgelost.
Die garantie krijg je niet op je lichaam. Maar dat is dan ook niet aangekocht, maar ‘gratis’ verkregen. En alles wat gratis wordt verkregen vinden we vanzelfsprekend. We gaan uit van een probleemloos ‘werkend’ lichaam en als er een keertje iets aan mankeert gaan we naar de huisarts en die brengt het weer in orde. Alles gaat goed totdat er iets gebeurt wat niet zomaar opgelost kan worden. De vanzelfsprekendheid verdwijnt en dan is er vaak eerst hevige schrik en ontkenning. En we worden boos dat ons dit overkomt en er niet meteen genezing te vinden is enz. enz.
Het belangrijkste is dat het verdwijnen van de vanzelfsprekendheid op die gezondheid is verdwenen. Dat zorgt ervoor dat de wereld (jouw wereld) ondersteboven is gedraaid en er een andere kijk op het leven ontstaat. Het maakt dat je je kwetsbaarheid ontdekt en ziet dat het leven niet zo maakbaar is als je altijd dacht.
Dat innerlijke proces is min of meer gelijk aan waar we op dit moment doorheen gaan door de corona-crisis die we wereldwijd ondervinden. We zijn geschrokken van alle gebeurtenissen om ons heen. We dachten misschien niet allemaal dat we garanties hadden op het leven, maar dan toch in ieder geval op het bij elkaar kunnen zijn. Zeker in tijden van ziekte, afscheid en dood. De meesten van ons dachten daar niet eens over na, we vonden het een vanzelfsprekend recht.
Maar nu zelfs het recht om op een waardige manier afscheid te kunnen nemen ons is ontvallen worden we met onze neuzen op de feiten gedrukt…
Zelfs dat recht hebben we niet, er is geen vanzelfsprekendheid. Het leven geeft geen enkele garantie, het vraagt slechts om geleefd te worden. En waar en hoe iedereen op dit moment ook in het leven staat, er is geen ontkomen aan. We worden gedwongen om onze verwachtingen los te laten. Hoe we leefden vòòr de crisis en welke toekomstverhalen we ook volgen. We weten het niet…
Het enige dat overblijft is wat er NU is. En het mooie van de scheurtjes die ontstaan in het wereldbeeld zoals we dat gewend waren, maakt dat we allemaal kwetsbaarheid in onszelf ontdekken. De scheurtjes kunnen we misschien uit laten groeien tot openingen, waarin we alleen en toch samen kunnen groeien naar een ander, garantieloos en kwetsbaar, maar juist daardoor open bestaan.
En dit was altijd al zo, maar we hebben dat ingevuld met onze bedachte wetten en regels waardoor het lijkt dat we daardoor ook recht hebben op onze manier van leven. We zoeken garanties omdat we denken dat we daarmee het bestaan veilig maken en houden. Maar het leven is niet te vangen in regels en wetgevingen. Het zal zich daar altijd aan onttrekken. Het is groots en onnavolgbaar voor het menselijke begripsvermogen.
Onze kwetsbaarheid geeft altijd zicht op het ontzagwekkende bestaan.
Dat wat we zijn in onze Goddelijkheid.